به گزارش سایت توژال، پوشاک محلی علاوه بر نمایش اصالت، تمدن و هویت شهرهای مختلف کشور؛ با توجه به اینکه در هر منطقه یک نقطه بر اساس شرایط اقلیمی و جغرافیایی طراحی می شود، می تواند ویژگی های منحصر به فردی داشته باشد، از جمله پوشش عرب زبانان حاشیه خلیج فارس و شهرهای جنوبی کشور کاملاً متفاوت است. لباس ساکنان استان های شمالی اما وجود رنگ های مختلف در این پوشش ها یکی از نکات مشترک در پوشش اقوام مختلف است.

البته آنچه در سال های اخیر بیش از گذشته جلب توجه می کند عدم استفاده از لباس های محلی است تا جایی که پوشیدن این نوع پوشش ها به مناسبت های خاص محدود می شود. او می ترسد که اگر موضوع را جدی نگیریم، پوشش محلی هر منطقه فرهنگی کشور به فراموشی سپرده شود.

بر این اساس توژال در نظر دارد پرونده ای با این عنوان تشکیل دهد “فرهنگ پوشاک مردم ایران” معرفی لباس محلی اقوام مختلف کشور. آنچه در ادامه می خوانید معرفی لباس عرب زبانان ایرانی در خوزستان است که البته انتخاب چنین لباسی در زندگی روزمره به خصوص در بین جوانان کمتر دیده می شود.

“پرش” یا “دیشداش” رایج ترین لباس عربی برای مردان است. آنها این لباس بلند را با لباس مجلسی به نام “گتر” می پوشند که می پوشند. داشش لباسی یک تکه است که تا مچ پا می رسد و معمولاً به رنگ سفید است تا در تابستان های گرم منطقه خنک بماند. این لباس در دو نوع عراقی (یقه) و خلیجی یا اماراتی (بی یقه) موجود است.

از جمله لباسهای عربی دیگر “جهنم” یا “خاچیااز نخ های پشمی نازک درست می شود و روی دوش می کشند. نوع دیگری از «بیشت» معروف به «مازویه» است که از پشم ضخیم درست می شود و در زمستان می پوشند. آنها حاشیه های “زاویه ای” را با تورهای طلایی گلدوزی کردند.

“التیام‌بخش” یا “کوفیا” بخشی دیگر از پوشش مردم این منطقه است. نوعی هدبند که برای محافظت از سر، چشم و دهان در برابر نور خورشید استفاده می شود. از انگشتر سیاه به عنوان عقال نیز برای نگه داشتن شافیه بر سر استفاده می کنند. سادات معمولاً از «شیفیه» سیاه یا سبز و برخی دیگر از رنگ های سفید یا ترکیبی از سفید و سیاه استفاده می کنند. البته برخی شفیع را بر سر نمی گذارند و به گردن یا روی شانه می گذارند.

یکی از ویژگی های پوشش زنان عرب، شال سیاه است که به آن می گویند “شیلا” لطف. یک روسری نازک از ابریشم یا نخ خالص سر و سینه را می پوشاند. این روسری با قلاب طلایی یا نقره ای به نام جلاب به سر بسته می شود. “فوتا” و “استثنا” یه جورایی شیلا هستن

چادری که زنان عرب زبان در مناطق جنوبی کشور می پوشند با چادری در جاهای دیگر متفاوت است. دو طرف شانه های این چادر آن است “لباس بلند و گشاد” می گویند: زخم هایی است که دست از آن بیرون می آید. زنان عرب معمولاً لباس بلندی به نام …“نونوف” شلوار زنان عرب هم می پوشند “لباس” نامی دارد که با شلوارهای معمول دیگر اقوام ایرانی تفاوتی ندارد، جز اینکه ساق شلوار در برخی مناطق باریک و در برخی مناطق گشاد است.

زنان میانسال نیز “باندآنها از آن در پوشش خود استفاده می کنند. “بند” یک تکه پارچه سیاه است که از ابریشم یا کتان ساخته شده است. در این حالت شیلا زیر چشم بند قرار می گیرد. در مجالس عزاداری معمولاً بیشتر زنان از «اصابه» استفاده می کنند و برای نشان دادن اندوه خود مقداری گل روی آن می مالند. اندازه باند به عواملی مانند سن، طبقه اجتماعی و موقعیت زنان بستگی دارد. در واقع، هر چه سن زن بیشتر بود، یا اگر از طبقه اجتماعی بالاتر یا از خانواده سادات بود، باند بیشتر به گشت و گذار می رفتند. حلقه های بزرگتر نشان دهنده وضعیت تاهل فرد است.

“پوشش دادن” در گذشته جزو پوشش زنان عرب بوده و این روزها کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. از ابریشم ساخته شده و به صورت توری بافته شده است. در زنان عرب خالکوبی به دلیل فرم خاص در کناره لباسشان که مخصوص زنان متاهل عرب است، روی دست ها و قسمت های صورت به ویژه پیشانی و چانه دیده می شود.