به گزارش توژال، از محدودیت عمدی زیرساخت های ارتباطی تا حذف هدفمند صدای فلسطینی ها از شبکه های اجتماعی، محاصره دیجیتالی اعمال شده توسط رژیم صهیونیستی بازتابی از استراتژی گسترده این رژیم برای کنترل و خاموش کردن روایت های فلسطینی است. این اقدامات رویدادهای مجزا نیستند، بلکه بخشی از یک اقدام هماهنگ برای تضعیف هویت، بیان و استقلال فلسطین در فضای دیجیتال هستند.

نمونه بارز این ظلم دیجیتالی، کنترل رژیم صهیونیستی بر ارتباطات فلسطین است. با وجود توافقات بین المللی با هدف تقویت استقلال فلسطین، رژیم صهیونیستی به طور مستمر توسعه شبکه های ارتباطی فلسطین را محدود کرده است. برای مثال، فلسطینیان در کرانه باختری به فناوری 3G محدود شده‌اند، در حالی که مردم غزه هنوز به شبکه‌های قدیمی‌تر 2G متکی هستند. از سوی دیگر، ساکنان سرزمین های اشغالی ساکن کرانه باختری به فناوری 4G و حتی 5G دسترسی دارند. این نابرابری علاوه بر اینکه مانع توانایی فلسطینیان برای برقراری ارتباط موثر می شود، دسترسی آنها را به اقتصاد دیجیتال جهانی نیز محدود می کند.

سرکوب دیجیتال از طریق سانسور

اقدامات اخیر شبکه های اجتماعی بزرگ مانند اینستاگرام، فیس بوک و توییتر، انتقادات قابل توجهی را برای حذف محتوای مستند اعتراضات در شیخ جراح و مسجد الاقصی برانگیخته است. پست‌های حاوی هشتگ «شیخ جراح» و اسکرین شات‌هایی از این سایت‌ها حذف شدند و حساب‌های مرتبط با آن‌ها به حالت تعلیق درآمدند. اگرچه اینستاگرام حذف‌ها را به یک نقص فنی نسبت داد، اما این حادثه مشکل مداوم سرکوب روایت‌های فلسطینی را از طریق الگوریتم‌های خودکار و سیاست‌های تعدیل محتوا برجسته می‌کند.

مرکز عربی برای پیشرفت در رسانه های اجتماعی (7amleh) معتقد است که حذف محتوا بخشی از یک کمپین گسترده تر و سیستماتیک برای سانسور صداهای فلسطینی است. سیستم‌های خودکار و عدم شفافیت در شیوه‌های تعدیل، محتوای عربی را به طور نامتناسبی هدف قرار می‌دهند و منجر به حذف مکرر و اغلب ناعادلانه می‌شوند.

کنترل زیرساخت ها و دسترسی نابرابر

کنترل رژیم صهیونیستی بر زیرساخت های ارتباطی فلسطین سنگ بنای محاصره دیجیتالی است که این رژیم اعمال می کند. رژیم صهیونیستی از سال 1967 علیرغم توافقات مختلف با هدف ارتقای استقلال فلسطین، به طور قابل توجهی مانع توسعه شبکه های ارتباطی فلسطین شده است.

محدودیت های تکنولوژی: فلسطینی‌ها در کرانه باختری به فناوری نسل سوم محدود می‌شوند، در حالی که غزه‌ها همچنان به شبکه‌های نسل دوم قدیمی متکی هستند.

نظارت بر زیرساخت: اسرائیل جنبه‌های کلیدی زیرساخت‌ها از جمله تأیید تجهیزات وارداتی و نصب دکل‌های تلفن همراه را کنترل می‌کند و از تماس بیشتر فلسطینی‌ها جلوگیری می‌کند. حتی شهروندان فلسطینی اسرائیل با اختلافات قابل توجهی در دسترسی دیجیتال روبرو هستند.

دهکده های بدوی ناشناخته: بسیاری از روستاهای محروم در نقب فاقد اینترنت و برق هستند.

دستگیری آنلاین فلسطینی ها بر اساس قوانین مبهم رژیم صهیونیستی

رژیم صهیونیستی از راهبردهای مختلفی برای ساکت کردن فلسطینی ها و مدافعان حقوق بشر در فضای مجازی استفاده می کند. از سال 2015، از تعاریف مبهم تحریک و خشونت برای دستگیری فلسطینی ها به دلیل اظهارات آنلاین آنها، هماهنگی با سازمان های خارجی برای انتشار اطلاعات نادرست، سازماندهی کمپین های ترول و سانسور بیشتر محتوای فلسطینی استفاده کرده است.

پلتفرم های شبکه های اجتماعی در این استبداد دیجیتالی شریک هستند. شرکت‌هایی مانند فیس‌بوک اغلب از درخواست‌های واحد اینترنت اسرائیل برای حذف پست‌های فلسطینی بدون حکم دادگاه پیروی می‌کنند و کاربران جایی را برای درخواست کمک نمی‌گذارند. علاوه بر این، نهادهای اسرائیلی با سازمان هایی همکاری می کنند که فعالان فلسطینی را بی اعتبار می کنند و محتوا را در پلتفرم هایی مانند ویکی پدیا دستکاری می کنند.

تکنیک های گوش دادن و صادرات

سرویس‌های امنیتی رژیم صهیونیستی از سرزمین‌های فلسطینی برای آزمایش تکنیک‌های شنود استفاده کردند. دوربین‌های تشخیص چهره در بیت‌المقدس شرقی و کرانه باختری رود اردن گسترده شده‌اند و شرکت‌هایی مانند Anyvision به دلیل همکاری با ارتش اسرائیل تحت نظارت قرار گرفته‌اند. علیرغم واکنش عمومی، تکنیک های مشابهی برای نظارت بر رسانه های اجتماعی و نظارت فعالانه بر جوانان فلسطینی ایجاد شده است.

این فناوری‌ها نه تنها کنترل رژیم صهیونیستی را تقویت می‌کند، بلکه به سودآوری برای شرکت‌های فناوری اسرائیل و جهانی کمک می‌کند. صدور فناوری های نظارتی به دیگر رژیم های سرکوبگر، نقض جهانی حقوق بشر را تشدید می کند.

به گزارش روزنامه ترکیه تودی، همگرایی بین سرکوب دیجیتال، کنترل زیرساخت ها و شنود، نیاز به استانداردهای بین المللی برای حمایت از حقوق دیجیتال را برجسته می کند. همکاری بین غول‌های فناوری و رژیم‌های سرکوبگر بر نیاز فوری به معاهداتی تأکید می‌کند که دولت‌ها و شرکت‌ها را به تعهدات حقوق بشری‌شان ملزم می‌کند. ایجاد چنین استانداردهایی برای تضمین اینترنت آزاد و منصفانه برای فلسطینیان و سایر گروه های تحت ستم در سراسر جهان ضروری است.