لینک کوتاه خبر:

بلدرچین بارانی یا بلدرچین سینه سیاه گونه ای از بلدرچین است که در شبه قاره هند و آسیای جنوب شرقی یافت می شود. دامنه آن شامل پاکستان، هند، نپال، سریلانکا، بنگلادش، میانمار، تایلند، کامبوج و ویتنام است.

با توجه به راز بقا، بلدرچین بارانی در سال 1789 توسط طبیعت شناس آلمانی یوهان فردریش گیملین هنگام ویرایش و توسعه کتاب نظم طبیعی اثر کارل لینه به طور رسمی توصیف شد. او آن را با تمام بلدرچین های پرنده از جنس Tetrao قرار داد و نام دو جمله ای Tetrao coromandelicus را ابداع کرد.

گاملین توصیف خود را بر اساس La Petite caille de Gingi استوار کرد که توسط طبیعت‌شناس فرانسوی پیر سونر در سال 1782 در کتاب Voyage aux Indes orientales et a la Chine شرح داده شد.

بلدرچین بارانی در حال حاضر، این یکی از شش گونه در جنس Coturnix است که در سال 1764 توسط طبیعت شناس فرانسوی فرانسوا الکساندر پیر دو گارسو معرفی شد. نام جنس در لاتین بلدرچین معمولی است. نام خاص Coromandelica از ساحل کروماندل در جنوب شرقی هند گرفته شده است. این گونه یکپارچه است و زیرگونه ای ندارد.

ویژگی های بلدرچین بارانی

بلدرچین های بارانی در بدو تولد راه راه ندارند. نر دارای لکه سینه سیاه و ساختار سر سیاه و سفید متمایز است. تشخیص بلدرچین ماده از بلدرچین معمولی و بلدرچین ژاپنی دشوار است، اگرچه لکه های روی سینه ظریف تر هستند. اندازه این بلدرچین 15-17 سانتی متر و وزن آن حدود 64-71 گرم است.

بانگ بلدرچین شامل یک جفت بانگ «سفید» است که به طور مداوم در صبح و عصر و در فصل تولید مثل در شب تکرار می شود. شکی نیست که صدای بلدرچین بارانی با بلدرچین خاکستری معمولی متفاوت است.

طول بلدرچین بارانی از حدود 15 سانتی متر تا 16 سانتی متر متغیر است. اندازه بال و دم نر به ترتیب از 93 تا 96 میلی متر و 29 تا 32 میلی متر است. طول بال های ماده 90 تا 97 میلی متر و طول دم او 28 تا 31 میلی متر است. نرها روی گلو خال‌های سیاه دارند و پرهای سینه‌شان قهوه‌ای مایل به زرد با نوارهای سیاه است. با بالا رفتن سن پرنده، راه راه ها خالدار می شوند، اما ماده ها این علائم را ندارند.

توزیع بلدرچین بارانی

علفزارها، زمین‌های زراعی و درختچه‌ها در دره سند مرکزی بنگلادش، هند، نپال و پاکستان، در سراسر دشت‌های گنگ و بخش‌هایی از شبه قاره هند. در فصل زمستان بیشتر در مناطق جنوبی دیده می شود.

رفتار بلدرچین بارانی

بلدرچین بارانی از دانه های علف ها و سایر گیاهان، لارو حشرات و بی مهرگان کوچک تغذیه می کند. تولید مثل بین مارس و اکتبر انجام می شود، اما عمدتاً پس از شروع بادهای موسمی جنوب غربی در ژوئن.

تخم‌ها در شکاف‌های زمین و گاهی در فضای باز و زیر بوته‌های Euphorbia یا موارد مشابه گذاشته می‌شوند. معمولاً شش تا هشت تخم در لانه وجود دارد. مدت اختفا شانزده تا هجده روز است. جوجه ها می توانند بلافاصله پس از جوجه ریزی لانه را ترک کنند و حدود هشت ماه نزد والدین خود بمانند.

جفت گیری در طول فصل بارانی اتفاق می افتد و به الگوهای بارندگی محلی بستگی دارد. به طور کلی بلدرچین بارانی از مارس تا اکتبر تولیدمثل می کند. لانه آنها در گیاهان ایستاده یا در چمن های نازک در سوراخ های زمین ساخته می شود که گاهی اوقات در بوته های کم ارتفاع پنهان می شوند.

اندازه لانه معمولاً بین 4 تا 6 تخم است و گاهی اوقات ممکن است تخم های بیشتری گذاشته شود. گاهی بیش از یک ماده در لانه تخم می گذارد. اندازه تخم ها تقریباً 27.4 میلی متر در 20.8 میلی متر و وزن آن 6.5 گرم است. دوره کمون معمولا 16 تا 17 روز طول می کشد، اما می تواند تا 18 تا 19 روز باشد. جوجه ها حدود هشت ماه نزد والدین خود می مانند.

بلدرچین بارانی تا حدودی مهاجر است و برای مثال در هند و میانمار فصل باران های موسمی را ترجیح می دهد. آنها بسته به میزان بارندگی زیستگاه خود را تغییر می دهند و به همین دلیل به آنها به این نام می گویند.

وضعیت

بلدرچین بارانی دارای طیف بسیار وسیع و جمعیتی پایدار است. این گونه رایج است و اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت وضعیت حفاظتی آن را به عنوان “کمترین نگرانی” ارزیابی کرده است.

فرهنگ

در فرهنگ خمر* در کامبوج، بلدرچین بارانی یک شکل نمادین است که اغلب در مرکز برخی از پارچه‌های یانترا قرار می‌گیرد تا نشانه‌ای از محافظت از خانه باشد. حقیقت این است که بلدرچین بارانی و تصویر آن بر روی لباس نشانه حفاظت از خانه و خانه بود.

* خمرهای سرخ نام گروهی با عقاید و ایدئولوژی مائوئیستی است که از سال 1975 تا 1979 بر کامبوج حکومت کردند. این حکومت برخاسته از حزب کمونیست کامبوج و سبک حکومت آنها در این سالها منجر به نسل کشی و کشتار 1.7 میلیون نفر از جمله 21 نفر شد. ٪ از کل جمعیت کامبوج. رژیم خمرهای سرخ تحت حمله ارتش ویتنام قرار گرفت.