لینک کوتاه خبر:

به گزارش مجله توژال، نذر توافقی است بین انسان و خدا. توافقی که بیشتر جنبه های فیزیکی آن درک شده است، در حالی که می تواند جنبه های معنوی یک موضوع را در برگیرد.

در سال های اخیر کارهای خیری مانند اهدای کتاب، جمع آوری زباله، جمع آوری فیلتر سیگار، تلاش برای نمایش فیلم در روستایی دورافتاده، کتابخوانی برای کودکان و … رو به افزایش بوده است. کارهای خیریه که برخی از آنها حتی نیاز به سرمایه و بودجه خاصی ندارند و فقط نیت می خواهند. حال می توان از این نیت به عنوان نذر فرهنگی یاد کرد و از آن به عنوان یک کار خیر نیز یاد کرد.

اما با وجود اینکه «میثاق فرهنگی» بیش از گذشته شناخته شده است، باز هم برخی آن را زیر کلمه «نذر» نمی شناسند یا می گویند: «آنطور که باید به دل ما نمی خورد!» چون نمی توانند نتیجه کارشان را در کوتاه مدت ببینند و احتمالا فکر می کنند لازم نیست!

در این میان، عده‌ای هم هستند که با ساده‌ترین ابزار سعی در برافراشتن پرچم «نذر فرهنگی» یا کار خیریه فرهنگی داشتند و حتی تا جایی که می‌توانستند برای ترویج چنین نذوراتی تلاش کردند.

اسماعیل آذی نژاد او یکی از این افراد است; دانش آموزی که کار خیر فرهنگی خود را از روستاهای دورافتاده با چند کتاب داستان و 12 داستان کوتاه آغاز کرد و حالا این روزها به لطف صفحه اش حتی نسل های آینده را نیز متاثر خواهد کرد.

*آقای آذری نژاد! تاریخچه «نظرورهنگی» چیست؟ میشه بگی کار جدیده؟

اگر بخواهیم تاریخچه نذورات فرهنگی را در میراث دینی نقل کنیم، حتی بسیاری از نذورات انبیا و معصومین نیز نذر فرهنگی بوده است، این چیز جدیدی نیست، اما اگرچه تأثیر نذورات فرهنگی بیش از باطنی بودن نذر است. متأسفانه جامعه ما به سمت نذر می رود، شکم برای سرو غذا می رود. اقبال فاقد پیشنهادهای فرهنگی بود. البته خوشبختانه چند سالی است که نذرهای فرهنگی مانند نذر کتاب، نذر طبیعت و… رواج بیشتری پیدا کرده و به رشد فرهنگ در جامعه کمک می کند. اگر بخواهیم جور دیگری به این موضوع نگاه کنیم، می توان به موقوفات فرهنگی نیز اشاره کرد که مقدم بر میثاق فرهنگی است.

اصلاح جامعه از طریق «میثاق فرهنگی»

* در جامعه امروزی چگونه می توان برای وفای به میثاق های فرهنگی آموزش و فرهنگ سازی کرد؟

معتقدم رسانه ها و اصحاب تریبون نقش برجسته ای در زمینه خلاقیت فرهنگی دارند تا اثربخشی میثاق فرهنگی را نشان دهند. در دین اصطلاحی به نام صدقه مستمر داریم که در بعد فرهنگی تعریف می شود. مثلاً انسان نذر می کند ولو به اندازه آجر باشد که مدرسه و کتابخانه یا چیز دیگری بسازد و آثار آن گسترده و دائمی است. ما نمی گوییم که نباید نذرهای مربوط به غذا را داد، اما بهتر است جنبه اصلی نذر به نذرهای فرهنگی سرازیر شود تا تأثیر مادام العمر داشته باشد. مثلاً وقتی کتابی را به کتابخانه اهدا می‌کنید، آن کتاب برای مدتی به صورت فیزیکی وجود دارد، اما حتی اگر مصرف شود و از بین برود، آثار خود را در افکار مردم به جا گذاشته است و حتی این فکر به آینده نیز منتقل می‌شود. نسل ها

باید برای جامعه روشن شود که دوران فرهنگی چه آثاری دارد. اگر انسان نسبت به آخرت نگرش دارد به این نکته اشاره کنیم که تأثیر عهد فرهنگی در آخرت بیشتر است زیرا می تواند به اصلاح جامعه کمک کند.

«نذر فرهنگی» حتی با داستان!

جامعه ما نیاز به عهد فرهنگی دارد، اما به نظر من در حال کوتاهی هستیم. هر فرد در گروه دوستان خود دارای اختیاراتی است که می تواند به همان اندازه مؤثر باشد. به عنوان مثال، یک داستان ارسال کنید، یک کتاب یا فیلم مرتبط معرفی کنید، یا کارهای کوچکی از این دست انجام دهید. در صورتی که در فضای اینستاگرام یا توییتر رجز خوانی می بینیم، اهالی فرهنگ نیز باید این فکر را ترویج کنند. تا به حال کم توجهی شده که حتی بتوانیم روی نخبگان جامعه کار کنیم.

* آیا می توان گفت مفهوم «میثاق فرهنگی» در چند سال گذشته بیشتر پذیرفته شده است؟

چندی پیش مردی با من تماس گرفت و گفت با ارثی که از مرحوم خواهرش به جا مانده می خواهد کار فرهنگی انجام دهد و آمدند و در روستایی کتابخانه ساختند. این امر برای بچه های روستا مکانی برای کلاس و مکانی برای مطالعه فراهم کرد. من این موضوع را در صفحات شخصی ام اعلام کردم و بعد یک نفر دیگر برایم نامه نوشت و گفت که با ارثی که از مادرشان به جا مانده است، خانواده خود را متقاعد کرده که کارهای فرهنگی انجام دهند. اینها آثار تحکیم میثاق های فرهنگی در جامعه ای است که اعضای آن علاقه مند به کار فرهنگی هستند اما باید از ابعاد و آثار آن آگاه باشند.

وقت خود را اهدا کنید!

* متخصصان رسانه، صاحبان پلتفرم ها و سایرین چقدر در فرهنگ سازی و متقاعدسازی مشارکت دارند؟ به نظر شما کسانی که باید برای اجرای موضوع مهم «میثاق فرهنگی» تلاش کنند، خودشان از این موضوع آگاه هستند؟

گاهی ممکن است حتی دانشجویان جوان و اصحاب رسانه که وظیفه پرورش سنت های حسنه را بر عهده دارند، اهمیت نذر فرهنگی را درک نکنند. من به عنوان یک منبر می‌توانم بر ایده‌های منبری تأثیر بگذارم و دیگران در گروه دوستانم نیز می‌توانند تأثیرگذار باشند. نتیجه این است که تأثیر بر کودکان و نوجوانان نیز رخ می دهد و بنابراین تأثیری که ما بر دیگران داریم همیشه در بزرگسالان رخ نمی دهد. مثلا چند وقت پیش پسرم آرزویی از خدا داشت که می‌خواهد برآورده شود، با توجه به اینکه من را در حال خواندن کتاب در روستاها می‌دید، تصمیم گرفت که اگر آرزویش برآورده شود، 7 روز برای بچه‌های روستا قصه بخواند. . خب این نشان می دهد که بچه ها می بینند و تقلید می کنند.

حتی افراد می توانند وقت خود را اهدا کنند. چند وقت پیش زوج مهندسی جوانی را دیدم که گفتند هفته ای یک روز را به نذر فرهنگی اختصاص می دهند. آنها در این راه تخصص خود را وقف کردند. اگر این نوع افراد دیده شوند، به دیگران نیز اطلاع رسانی می شود تا آنها را تشویق به انجام این نوع کار فرهنگی کنند. به این ترتیب، هیچ کس نیازی به خرج کردن پول زیادی ندارد، اما هرکسی با هر آنچه که دارد می تواند کار خوبی کند.

کار فرهنگی در 12 رنگ!

*آقای آذری نژاد! «نذر فرهنگی» یک فرد چقدر باید بودجه داشته باشد؟

انسان برای انجام هر نذری باید به توانایی های خود نگاه کند. مقدار نذر مهم نیست کمک مهم است. با ترویج سنت های حسنه، مهربانی نیز چند برابر می شود و می بینیم که پس از آن فرهنگ نیز ادامه پیدا می کند. من خودم با چند کتاب داستان بچه ها و 12 کتاب مددرنگی در روستاها شروع به کتابخوانی کردم و سال اول با همین امکانات کار کردم تا مردم با من و کارهای خیریه فرهنگی ام آشنا شوند و کم کم به سراغ کارم بیایند. کمک می کند. این کمک ها لزوماً مالی نبود. یکی کتاب‌هایش را برایم آورد، یکی دیگر گفت که با من می‌آید و… یعنی مهم است که حتی با قدم‌های کوچک شروع کنم و بعد چیزهای مهم اتفاق بیفتد.

کار خیری که از جلوه هایش نمی توان عکس گرفت!

* فکر نمی کنید کار فرهنگی در بلندمدت آثار خود را نشان می دهد و به همین دلیل است که برخی افراد کمتر تمایلی به تعهد فرهنگی دارند؟

در مورد میثاق فرهنگی، ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم که هر کاری که انجام می دهیم در همان زمان تاثیر داشته باشد، مانند میثاق غذایی. یکی از دلایل عدم استقبال از کار فرهنگی همین است; اینکه اگر کسی بیاید و برای پختن غذا کمک بخواهد، مردم بیشتر حاضر می شوند به او کمک کنند تا اینکه او بیاید و بگوید می خواهد برای بچه های روستا کتاب داستان بخرد. در حالی که وظیفه دوم اساسی تر است. اگر به کودک کمک کنیم خلاق و باهوش باشد، می‌تواند تأثیرات مهمی بر جامعه خود در بزرگسالی بگذارد. در مورد کار فرهنگی هم باید صبور بود. نباید انتظار داشته باشیم که تاثیر کار فرهنگی بلافاصله نمایان شود.

متأسفانه کار فرهنگی به درستی تبیین نمی شود و فرصت کافی به آن داده نمی شود. شما می توانید هنگام توزیع غذا بین نیازمندان عکس بگیرید و کار خیر را تبلیغ کنید، اما نمی توانید از تاثیر یک اقدام فرهنگی که تاثیر آن را در لحظه نشان می دهد عکس بگیرید.

*آقای آذری نژاد! نمونه هایی از وعده های فرهنگی چیست؟

نذر “زمان” یک کار ساده است. اینکه یک نفر بگوید هفته ای یک ساعت کار فرهنگی می کنم. یا متعهد شوید که کتابی را به کتابخانه اهدا کنید. حتی گاهی انسان می تواند آبروی خود را ببرد، مثلاً به خاطر موقعیتی که دارد، شفاعت کند تا آن فرد ساعتی در مسجد یا کتابخانه محل برای بچه ها بخواند یا نقاشی بکشد. در ماه محرم این نوع نذورات بیشتر انجام می شود.

مردم چگونه می توانند با شما تماس بگیرند؟

من در اینستاگرام و توییتر فعال هستم. جدا از آن در قصعه، رنگ و توپ نیز در سایت koodakroosta.ir فعال هستیم و کسانی که می خواهند قول فرهنگی بدهند می توانند با من تماس بگیرند.