به گزارش ایرانیان اکونومیست، موسیقی فیلم یکی از مهم ترین عوامل موفقیت آن است تا جایی که گاهی صدای فیلم موفق تر از خود فیلم است و حتی در قالب یک آلبوم مجزا به فروش می رسد. و بر روی آن منتشر شد. آگاهی تماشاگران سینما

شاید بسیاری از ما این قطعات موسیقی را بدون اینکه بدانیم متعلق به یک فیلم یا سریال تلویزیونی است شنیده باشیم و شاید حتی ندانیم که چنین فیلمی ساخته شده است، اما موسیقی آن قطعه آنقدر خوب ساخته شده است که می تواند وارد شود. لیست پخش مردم را می توان به عنوان یک اثر مستقل در فیلم های «جیمز باند»، «خوب، بد، زشت»، «میان ستاره ای»، «هری پاتر»، «تایتانیک» و … مشاهده کرد.

اما آهنگسازان این آثار ماندگار چه کسانی توانسته اند چنین آثار فراموش نشدنی بسازند که با گوش دادن به آنها خاطرات بسیاری را برای ما تداعی کند؟

ماکس اشتاینر

ماکس اشتاینر به ابداع موسیقی فیلم به شکل امروزی کمک کرد، یا حداقل موسیقی او تأثیر زیادی بر روش‌ها، رویکردها و قراردادهایی داشت که اساس موسیقی فیلم در دنیای غرب را تشکیل می‌دهند.

اشتاینر بیش از 300 موسیقی فیلم نوشت که بسیاری از آنها کلاسیک بودند و او را به یکی از بزرگترین آهنگسازان فیلم تبدیل کردند. موسیقی او برای Gone with the Wind از ملودی های سنتی آمریکایی برای تداعی فضای جنگ داخلی آمریکای جنوبی استفاده کرد.

او در کازابلانکا (1942) آهنگ معروف «همان‌طور که زمان می‌گذرد» را به یک قطعه موسیقی زیبا تبدیل کرد که به یکی از به یاد ماندنی‌ترین ویژگی‌های فیلم و یک نقطه برجسته موسیقی تمام دوران تبدیل شد.

برنارد هرمان

برنارد هرمان نسلی بعد از ماکس اشتاینر بود و قوانین موسیقی فیلم را زیر پا گذاشت. آهنگ های عاشقانه اشتاینر بازتاب زمان بی گناهی در تاریخ هالیوود بود، در حالی که موسیقی هرمان سریع و ریتمیک بود و از ریف های کوتاه تکراری و آکوردهای ناهماهنگ استفاده می کرد.

به گفته یکی از منتقدان، موسیقی او اصیل، تجربی و مفید بود و منعکس کننده حال و هوای پرآشوب آمریکا پس از جنگ جهانی دوم بود. این امر هرمان را به یکی از بهترین آهنگسازان فیلم در سال های پس از جنگ تبدیل کرد.

هرمان بیشتر به خاطر 9 فیلمی که با آلفرد هیچکاک ساخته است شناخته می شود، که در آنها موسیقی او فضای پرتنش را تشدید می کند و گاهی اوقات حال و هوای اکشن را تداعی می کند. نمونه معروف آن صحنه دوش گرفتن در فیلم «روانی» است.

انیو موریکونه

گاهی اوقات سرنوشت به روش های خنده دار عمل می کند. انیو موریکونه و سرجیو لئونه در دهه 1930 در رم همکلاسی بودند، اما هرگز با هم ارتباط نداشتند تا دهه‌ها بعد، زمانی که به یکی از برجسته‌ترین کارگردانان و آهنگسازان تاریخ سینما تبدیل شدند.

همه چیز در سال 1964 شروع شد، زمانی که لئونه از موریکونه دعوت کرد تا موسیقی فیلم A Fistful of Dollars را بسازد. در واقع، سبک کارگردانی لئونه یک ژانر کامل را ایجاد کرد. «اسپاگتی وسترن» و موریکونه صدای این سبک را تعریف کردند.

موریکونه در طول کار خود بیش از 400 قطعه موسیقی در ژانرهای مختلف نوشت. او علاوه بر اینکه یکی از بهترین آهنگسازان فیلم بود، یکی از پرکارترین آهنگسازان نیز بود.

جان ویلیامز

تصور شش دهه اخیر سینما بدون جان ویلیامز غیرممکن است. آثار برجسته او بیش از حد قابل ذکر است، از آرواره ها گرفته تا پارک ژوراسیک.

در دهه های 1960 و 1970، ویلیامز صدای «عصر طلایی» هالیوود مکس اشتاینر را بازسازی کرد و به آن رنگ مدرن جدیدی بخشید.

موفقیت او با فیلم “جنگ ستارگان” در سال 1977 به دست آمد. در آن زمان، فیلم‌های علمی تخیلی تمایل داشتند که موسیقی متن‌های آینده‌نگر پر از صداهای هیپنوتیزمی داشته باشند، اما ویلیامز دقیقا برعکس این کار را انجام داد و به فیلم عمق و شدت احساسی شگفت‌انگیزی داد. این موضوع باعث ایجاد هیجان در فیلم شد و مسیر موسیقی فیلم را تغییر داد.

ویلیامز فیلم های موفق بی شماری از ایندیانا جونز گرفته تا فهرست شیندلر و هری پاتر را به ثمر رسانده است.

جو هیسایشی

جو هیسایشی مشهورترین آهنگساز فیلم ژاپنی و مردی است که پشت سر موسیقی انیمه معروف استودیو جیبلی قرار دارد.

هیسایشی از طریق ارتباط طولانی خود با کارگردان گیبلی، هایائو میازاکی، به شکل گیری ژانر انیمیشن کمک کرد.

او خود را «آهنگساز ساده و ساده ای» توصیف می کند و می گوید: «فقط می خواهم چیزی بسازم که بتوانم در خانه با پیانو بنوازم».

استعداد او در نوشتن یک ملودی زیبا احتمالا یکی از رموز موفقیت اوست. اما این توصیف متواضع عدالت را در مورد موسیقی پیچیده ای که انیمیشن های میازاکی را متحرک می کند، رعایت نمی کند. جو هیسایشی می تواند حتی صحنه های فانتزی را واقعی و چشمگیر جلوه دهد.

ونجلیس

ونجلیس از وسایل الکترونیکی برای خلق برخی از متمایزترین فیلم های تمام دوران استفاده کرد. او قبل از کار در فیلم، حرفه ای موفق به عنوان یک موسیقیدان داشت، اما موسیقی فوق العاده ای که در دهه 1980 نوشت اوج او بود و او را به عنوان یکی از بزرگترین آهنگسازان سینما معرفی کرد.

معروف ترین موسیقی او برای Chariots of Fire و دیگر اثر او Blade Runner است.

ونجلیس برای بازتعریف فرآیند تولید موسیقی فیلم از فناوری های جدید استقبال کرد. او از خلق صداهای حماسی با الهام از ارکستر سنتی ترسی نداشت.

E. آر. رحمان

E. آر. رحمان یکی از محبوب ترین آهنگسازان سینمای هند است و استعداد بی نظیری در ترکیب عناصر مختلف برای تولید موسیقی مسحورکننده و مسحورکننده دارد. رحمان از زمان ظهورش در دهه 1990 به بازتعریف موسیقی فیلم هندی مشهور بوده است.

به گفته مجله تایم، «او در موسیقی کاملاً برتر است، تا جایی که آهنگ‌های فیلم را طوری می‌سازد که برای همه نسل‌ها جذاب باشد.

میلیونر فقیر، محمد رسول الله، جودا اکبر و دیگران از آثار او هستند.

هانس زیمر

هانس زیمر یک ستاره راک سینمای مدرن است. او یکی از مشهورترین آهنگسازان فیلم است که بسیاری از بهترین فیلم های زمان ما را به ثمر رسانده است.

تعریف زیمر با یک اثر دشوار است: او می تواند حماسی باشد (مانند گلادیاتور و بین ستاره ای)، خانواده دوست (مانند شیر شاه و دزدان دریایی کارائیب) و مانند تلقین آینده نگر.

علامت تجاری زیمر رویکرد او به فناوری است. چون همیشه تکنیک های جدید را در پیش می گرفت و جلو می رفت. زیمر آموزش‌های رسمی موسیقایی کمی داشته است و برای اجرای ایده‌های خود به سازهای الکترونیکی متکی است. این باعث شد که او در عصر الکترونیک از دیگران پیشی بگیرد.

میکاچو

میکاچو یکی از آهنگسازان مدرنی است که موسیقی را به اندازه بزرگان گذشته مهم می داند. میکاچو تنها با ایجاد چند موسیقی متن، موسیقی بدیع را خلق کرده است: مینیمال و غریب، اما با فضایی از طنز و عاشقانه.

نقطه عطف کارنامه او فیلم علمی تخیلی «زیر پوست» است.

موسیقی فیلم «چکی» و «نقطه مورد علاقه» از دیگر آثار موفق اوست.

راشل پورتمن

در سال 1997، پورتمن اولین آهنگساز زنی بود که برنده جایزه اسکار بهترین صدا شد. او این جایزه را برای اقتباس موسیقی متن فیلم اما جین آستن دریافت کرد.