شرایط ایدئولوژیک و اخلاقی جهان غرب بسیار بدتر شده است آلبرتو باربرامدیر جشنواره فیلم ونیز می گوید: امسال فیلم های هیجان انگیز زیادی وجود دارد که انتظار نمی رفت. در 20 سال گذشته، به نظر می رسد بازنمایی اروتیسم و ​​سکس روی پرده از بین رفته است، این شبیه نوعی خودسانسوری مضحک بود، اما اکنون از مضامین سادومازوخیستی به همجنس گرایی بازگشته است. این اظهارات رئیس جشنواره فیلم ونیز مجموعه ای از رویدادها را نشان می دهد که تمایل و اصرار بر جذب مخاطبان غیراخلاقی دارند.

باربرا از ارائه محتوا و مضامین خیانت مطلق در «دختر بچه» و دیگر فیلم های مشابه در جشنواره امسال تمجید کرد و آن را با «خودسانسوری مضحک» مقایسه کرد. اما او به درستی این فرآیند را «بازگشت» می نامد. بله! بازگشت و زوال غرایز حیوانی انسان.

از طرفی بازیگر سرشناسی مثل نیکول کیدمن در همین زمینه، علیرغم نگرانی از واکنش افکار عمومی، با انجام مصاحبه های مکرر درباره نقشی که بازی کرده، به دنبال توجیه خود است.

نیکول کیدمن

25 سال از بازی نیکول کیدمن در فیلم هیجانی کلاسیک استنلی کوبریک به نام چشمان کاملا بسته در کنار همسر سابقش تام کروز می گذرد. اگرچه برنده اسکار در سال‌های اخیر از نقش‌های جنسی آشکار فاصله گرفته است، اما با بازی در یکی از جدی‌ترین فیلم‌هایی که در جشنواره فیلم ونیز امسال به نمایش درآمد، به این ژانر بازگشت.

در عین حال اشعار آنتونیو باندراس جالب و عجیب است. او می گوید: «ما گاهی مانند حیوانات اسیر غرایز خود هستیم، هیچ چیز دموکراتیک نیست.»

در فیلم دختر بچه به کارگردانی هالینا رن، کیدمن نقش یک مدیر اجرایی قدرتمند را بازی می کند که به همسرش (آنتونیو باندراس) خیانت می کند و با کارآموز بسیار جوان ترش (هریس دیکنسون) رابطه نامشروع برقرار می کند.

جشنواره فیلم ونیز امسال شامل فیلم‌های زیادی از این دست است و به نوعی روند محتوایی به سمتی می‌رود که هدف از ابزار را برای برگزارکنندگان توجیه می‌کند.

کیدمن دیروز در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت: “بچه دختر بدیهی است که درباره رابطه جنسی، شهوت، افکار درونی شما، رازها، ازدواج، حقیقت، قدرت و رضایت است.”

این بازیگر اعتراف کرد که در چشم انداز اکران فیلم احساس “ضعف و ترس” می کرد.

بین کلمات آنتونیو باندراس جالب و عجیب است که او در این فیلم نقش همسر کیدمن را بازی می کند که به او خیانت شده است. او می‌گوید: «ما گاهی مانند حیواناتی هستیم که در ذات خود اسیر شده‌ایم.

بر اساس این گزارش، یک مطالعه در سال 2019 نشان داد که از هر 100 فیلمی که در دهه 2000 منتشر شد، تنها یک فیلم حاوی صحنه‌های جنسی است که کمتر از هر دهه از دهه 1960 است.

آنتونیو باندراس

امروزه سینمای غرب تمایل بیشتری به نمایش ایدئولوژی‌های غیرطبیعی با استفاده از محتوا و صحنه‌های جنسی نشان می‌دهد و تلاش زیادی برای توجیه این روند دارد و این رها شدن با جنبش «من هم» پیوند خورده است.

مری هارولد استاد مطالعات بصری دانشگاه وارویک می گوید هدف از این روند جلب توجه نسل Z است. با ظهور شبکه های اجتماعی، این نسل نسبت به نسل قبلی کمتر درگیر روابط و تعاملات فیزیکی آنها شده است. کمتر هستند و هدف بازگشت به رابطه جنسی به روشی کثیف تر و ضعیف تر است!

بر اساس اصل سود و هزینه در دنیای غرب، هیچ راه حل و هیچ گرایشی در مضامین سینمایی هالیوود نمی تواند جهت گیری محتوا را کنترل کند و انحصار سینمای لذت و مادی را ببندد.