به گزارش اقتصاددانان ایرانی، در 31 دی ماه 1317 کودکی در اصفهان به دنیا آمد که اکنون یکی از بزرگترین هنرمندان کشورمان است. هنرمندی که آثار ارزشمندی خلق کرد و شاگردان مستعدی تربیت کرد.

اگرچه ذاتاً او را هنرمند می نامند و این ویژگی درونی اوست، اما ورود او به فضای هنری فراز و نشیب های زیادی داشت.

علی رفیعی در جوانی عاشق دروازه بان تیم فوتبال اصفهان شد. اما این علاقه او به بازی نبود. او مجذوب حرکات فوق العاده دروازه بان شده بود که چقدر زیبا دور دروازه حرکت می کرد و توپ را متوقف می کرد. او هم دوست داشت مثل این دروازه بان حرکاتی داشته باشد و راه ورزش را انتخاب کرد. او به عضویت تیم فوتبال این شهر درآمد و برای تحصیل در خارج از کشور بورسیه تحصیلی تربیت بدنی دریافت کرد اما یک اتفاق عجیب زندگی او را برای همیشه تغییر داد. در برف زمستانی اروپا پایش شکست و فرصت حضور در این تیم را از دست داد.

به ناچار باید رشته دیگری را انتخاب می کرد و جامعه شناسی انتخاب بعدی او بود. او تا فارغ التحصیلی تحصیل کرد، اما آشنایی با یک شرکت تولید فیلم در فرانسه او را به دنیای بازیگری سوق داد. قصد داشتند از او چهره ای مثل عمر شریف بسازند، اما این جوان تحصیلکرده با چهره ای زیبا و قد بلند، از دنیای بازیگری راضی نبود. او به دنبال شاخه دیگری از هنر بود و ایده آل خود را در کارگردانی یافت. مدتی در اروپا تئاتر کار کرد و تجربیات مختلفی کسب کرد، اما با وجود روند سیاسی و با علم به اینکه بازگشت به ایران برایش آسان نیست، تحمل غم وطن خود را نداشت و به کشور بازگشت. وسط روز 50

پرسش و پاسخ معمول پس از بازگشت وی صورت گرفت و در نهایت مهارت و ذوق هنری او آشکار شد، به او پیشنهاد رهبری مجموعه تئاتر تازه تاسیس شهر داده شد و زمانی که از شرایط و ضوابط خود صحبت کرد، پذیرفته شد. .

قرار بود گروهی از بازیگران برای این مجموعه آماده شوند و به نام تئاتر شهر اجراهایی را روی صحنه ببرند. او اولین حضور خود را در این سریال با نمایش «خاطرات و شب های وحشتناک از زندگی و قتل میرزا تقیخان فراهونی» داشت. نمایشی که موفق بود اما کارگردان آن دیگر علاقه ای به کارگردانی سریال نداشت و به نظر می رسید تدریس در دانشگاه را ترجیح می دهد.

علی روفیعی در طول سالیان فعالیت خود بازی های فوق العاده ای را اجرا کرد و بسیاری از بازیگران توانای کشورمان در آثار او خوش درخشیدند. این در حالی است که قلب او مانند دیگر بازیگران کشور بیشتر در گروه اجراهایی است که فرصت اجرای آن را نداشته است.

او قبل از انقلاب نمایش های «شیون و تفتیش عقاید در کنار دیوار بزرگ شهر»، «آنتیگون»، «جنایت و مکافات» را روی صحنه برد.

در جریان آتش سوزی بعد از انقلاب که منجر به تعطیلی تئاتر شد، دوباره به فرنگ رفت و در اوایل دهه 70 به مهین بازگشت و نمایش «یاد سال های شن» را روی صحنه برد.

اجراهای «یک روز فراموش نشدنی در زندگی دانشمند بزرگ وو»، «رومئو و ژولیت»، «عروسی خون»، «شاهزاده اخجاب»، «کولهو»، «برف نمی بارد» در کارنامه هنری وی است. در مصر، «شکار روباه»، «یرما»، «خانه برناردا آلبا» و ساخت دو فیلم «ماهی ها عاشق می شوند» و «آقای یوسف» به چشم می خورند، اما هم طرفداران و هم طرفداران تئاتر و سینما خوب بداند رکورد او باید بیشتر از این باشد. اما اجرای این آثار چنان خاطره ای در ذهن مخاطبان تئاتر ایجاد کرد که شیرینی آن برایشان باقی می ماند.

روفیعی استاد خلق زیبایی است اما در زیباترین لحظات اثر هنری چشم دیگر به این معناست که این زیبایی ها را از دل می آفریند. او عاشق تاریخ است و جامعه را با چشمانی دقیق نظاره می کند و از این رو نقاشی های زیبا و شاعرانه ای که خلق کرده ارتباط مستقیمی با وضعیت جامعه و مردم آن داشته است.

او اکنون 86 ساله است و با اینکه برای کارهای ناتمامش متأسفیم، اما خوش شانس بودیم که هنگام اسکی در کوه های آلپ، پایش شکست و از تحصیل در رشته تربیت بدنی صرف نظر کرد تا در ایران هنرمند شود. مثل او