به گفته این اقتصاددان ایرانی، مارسل دوشان او نقاش و مجسمه ساز فرانسوی بود که آثارش بیشتر با سبک های دادائیسم و ​​سوررئالیسم مرتبط است.

او به کشتن هنر برای زنده ماندن اعتقاد داشت و تلاش‌های شایسته‌اش برای از بین بردن کلیشه‌های ذهنی ما دیدگاه ما را تغییر داد.

دوشان راه را برای هنر جدیدی باز کرد که بدون او ممکن نبود. هنرمندی که خود را پیرو هیچ مکتبی نمی داند و از همه مصادیق خلاقیت هنری مانند تکنیک، سبک، صنعت و زیبایی شناسی دوری می کند.

دوشان تأثیر مستقیمی در تغییر جهت تاریخ هنر دارد، زیرا تاریخ هنر را می توان به دوشان قبل و بعد از آن تقسیم کرد.

دوشان تفکر متعارف در مورد فرآیند خلق و شکل‌گیری آثار هنری را به چالش کشید، آثار خود را از محدودیت‌های بصری که هنرمندان تحمیل می‌کردند رها کرد و وارد عرصه‌ای شد که زبان، اندیشه و بینش در آن به هم نزدیک شدند.

دوشان با پذیرش خلاقیت و دیدگاه بی حد و حصر زلزله ای در دنیای هنر ایجاد کرد اشیاء فعلی و آماده به معنای امروزی، او راه را برای همه جنون در هنر باز کرد.

دوشان چگونه ماهیت اثر هنری را تغییر داد؟

از سال 1913، دوشان تئوری های متعدد خلاقیت را در زمینه های مختلف آزمایش کرده است تا آنچه را که هنر آماده (اشیاء تجاری روزمره) می نامد به عنوان اثر هنری در زمینه فرهنگی جدید معرفی کند.

در سال 1917 اثری به نام A چشمه که در واقع سنگ توالت با امضای جعلی ر.

انجمن هنرهای مستقل نیویورک متعهد شد که هرگز آثار ارائه شده توسط اعضای خود را رد نکند. دوشان به عنوان یکی از بنیانگذاران، اعضای اتحادیه را بر سر دوراهی پذیرش و رد این کار (توالت) قرار داد.

او این اثر را برای محک زدن اراده و صداقت اعضا در اجرای قوانین صنفی ارسال کرد و به خوبی می دانست که این اثر هنری جنجالی خواهد بود و مخالفانش را در اتحادیه به چالش می کشد.

از دیدگاه او، ناظران در حین بررسی این اثر باید به این نکته توجه داشته باشند که برای بررسی شیء هنری و زیبایی شناختی، تمام تعصبات معمول نسبت به هنر را کنار گذاشته و اهمیت آن را برای اولین بار در نظر بگیرند. یک اثر هنری کاملا جدا از خالقش.

با این حال، دوشان این مجسمه را خود خلق نکرده است، بلکه اهمیت آن در توانایی آن در مبارزه با تعصب و جذب ذهن ها به سوی آگاهی فلسفی است. او ماهیت خلق اثر و محتوای خالق اثر را به چالش کشید.

او آغازگر یک روند عظیم بود. جریانی که اساس زیبایی شناسی را از ظاهر و ابعاد کالبدی حذف کرده و به صحنه اندیشه کشانده است.

او معتقد بود که آیا آقای موت (امضای جعلی) آن را با دست خود ساخته یا نه، بی ربط است. او آن را انتخاب کرد و زمینه فرهنگی جدیدی برای ارائه آن ایجاد کرد.

او کالای مشترکی را از زندگی روزمره گرفت و آن را بازتعریف کرد که در بستر و منظری جدید کاربرد اصلی خود را از دست داد و معنای جدیدی به خود گرفت.

دوشان با این حرکت مفاهیم سنتی هویت هنری را از بین برد و کسانی که به هنر می اندیشند مجبور شدند در استراتژی هنری خود تجدید نظر کنند و راه های جدیدی برای مشاهده و دیدن بیاموزند.

اگر دوشنبه نبود، قوطی های سوپ کمپبل اندی وارهولموز مائوریسیو کاتالان و صندلی هنرمند پیترو مانزونی هیچ اثر چسمه به معیار سنجش توهین به عنوان یک کیفیت هنری تبدیل شد.

دوشان بازی هنر جهان را برای همیشه تغییر داد و هنرمندان آوانگارد همگی مدیون شجاعت و نترسی دوشان هستند.

او می خواست از هنر برای خدمت به ذهن استفاده کند. دوشان سعی کرد بسیاری از روش‌های تفکر در مورد زیبایی‌شناسی آثار هنری را زیر سؤال ببرد.

دوشان در بخشی از گفتگوی خود با کالوین تامکینز که بعدها در کتابی به نام منتشر شد گفتگو در عصر منتشر شده، در مورد اهمیت مخاطب در هنر چنین می گوید:رابطه بین تهیه کننده و مخاطب اثر نهایی را خلق می کند. بدون این تعامل، نقاشی تا سقف محو می شود و اثر هنری وجود واقعی نخواهد داشت.

نگویید که یک هنرمند متفکر بزرگی است زیرا او آن را تولید می کند. من هرگز چیزی بدتر از یک هنرمند ندیده ام، زیرا هنرمند تا زمانی که بیننده نگوید “شما چیز شگفت انگیزی خلق کرده اید” نیست. برای من مخاطب تقریباً مهمتر از هنرمند است، زیرا آنها نه تنها تماشا می کنند، بلکه در حال قضاوت هستند. اثر خلاق نه تنها توسط هنرمند خلق می شود، بلکه بیننده نیز با درک و تبیین کیفیات درونی اثر، آن را با دنیای بیرون پیوند می دهد و در نتیجه سهم خود را بر اثر خلاقانه می افزاید.

دوشان در خانواده ای کارگر به دنیا آمد و بزرگ شد. خانه پر از عکس های پدربزرگش است. خانواده او عاشق بازی شطرنج، خواندن، نقاشی و موسیقی بودند و برادرانش نیز هنرمندان موفقی بودند.

در 25 سالگی با چند هنرمند بزرگ اروپایی آشنا شد. مانرو، آپولینر و پیکابیااین تداعی گرایش های میان رشته ای دوشان را تقویت کرد و او تأثیر شاعران و هنرمندان رشته های دیگر را در نقاشی مفیدتر از نقاشان یافت و این میان رشته ای بعدها در جنبش دادا یافت و مورد استقبال قرار گرفت.

این جنبش که دوشان یکی از رهبران آن بود، پس از جنگ جهانی اول و در پی شوک ویرانی و بربریت، با تأکید بر نیستی و حمله به ارکان زیبایی شناسی و نجابت رایج که هنر پرفورمنس آن بود، شکل گرفت. . . اصولی که بعد از جنگ عملاً بی فایده و فریبنده بود، از حجاب پایین آمد.

و این باعث شد که او از انجمن های هنری مسلط پاریس در آن زمان حذف شود، پس از مهاجرت به آمریکا در سال 1915، دوشان مانیفست دادا را در سال 1921 با پیکابیا در نیویورک منتشر کرد.

اولین جنبش ضد هنر، دادا، شورشی علیه سیستمی بود که اجازه کشتن جنگ جهانی اول (1918-1914) را داد. این جنبش به زودی به یک جنبش آنارشیستی تبدیل شد که هدف آن تخریب نهاد هنری بود. این جنبش در سال 1916 در سوئیس بی طرف آغاز شد، رهبران این جنبش در دهه 20 خود بودند و اکثر آنها با اقامت در پناهگاه های شهرهای بی طرف از خدمت سربازی اجتناب کردند.

به طور کلی، مارسل دوشان در تمام زندگی خود آثار زیادی خلق نکرد. آثاری که خودش درباره آنها گفته است: «همه آثار مهم من در یک چمدان است»، چمدانی که بعدها کپی کارهای مهمش را در آن ساخت و قرار داد. اما تأثیری که او بعدها در دهه 60 بر هنر گذاشت، باعث تحول عظیمی در هنر شد و جایگاه آن را تغییر داد، دوشان بر برتری هنرمند بر اثر و اندیشه بر چشم تأکید کرد.

هنرمندان دوست دارند اندی وارهول، رابرت راشنبرگ، جف کونز و دیمین هرست آنها تا به امروز جایگاه اندیشه های او درباره دنیای هنر را بازتاب داده و باقی می مانند.

مارسل دوشان در سال 1887 به دنیا آمد او بیست سال آخر عمر خود را صرف بازی شطرنج و شرکت در مسابقات آن کرد، سرانجام در سال 1968 در نیلی سورین فرانسه درگذشت.

منابع

فصلنامه 61 حرفه هنرمند

کتاب مارسل دوشان «مکالمه قرن» نویسنده: کالوین تامکینز

داستان مقاله مارسل دوشان / نویسنده: کلی گرویر