به گفته اقتصاددان ایران ، تحقیقات در مورد تأثیرات روانگردان هنوز پیشرفت چشمگیری در روشهایی داشته است که در آن تغییرات ذهن می تواند سلامت ما را بهبود بخشد.

یک مطالعه جدید در سال گذشته نشان داد که سیلوسیبین به اندازه یک داروی معمولاً تجویز شده در کاهش افسردگی مؤثر است و در واقع به بهبود کیفیت کلی زندگی در مقایسه با دارو کمک می کند. یک مطالعه در سال 4 نشان داد که مواد روانگردان در بهبود علائم سلامت روان و عملکرد شناختی جانبازان آسیب دیده مؤثر هستند. حتی پیش از این ، یک مطالعه نقش این مواد را در بهبود تفکر خلاق طولانی مدت نشان داد.

محققان دانشگاه ماساچوست ، ژنرال بریگام ، با بررسی نقش روانگردان بر بدن ما ، دریافتند که در طول استرس مزمن ، سیستم ایمنی بدن ما سلولهای التهابی به نام مونوسیت ها را به آمیگدال معرفی می کند ، منطقه ای از مغز که وظیفه پردازش احساسات ما را بر عهده دارد ، به خصوص ترس ، اضطراب و تجاوز. این سلول ها پس از رسیدن به آنجا ، واکنش ترس بدن و همچنین سیگنال التهابی را تحریک می کنند.

جالب تر اینکه ، با استفاده از مدل های موش ، این گروه دریافتند که روانگردان سیلوسیبین از تجمع مونوسیت ها در مغز جلوگیری می کند و از این طریق توانایی سیستم ایمنی بدن در ایجاد ترس و پاسخ التهابی را مختل می کند.

مایکل ویلر می گوید: “هنگامی که استرس مزمن این سیگنال را مختل می کند ، منجر به آبشار فرآیندهایی می شود که بر سلولهای استاتیک مغز و سلولهای ایمنی تأثیر می گذارد و در نهایت رفتار ترس را افزایش می دهد.” نکته جالب این است که ترکیبات روانگردان می توانند کل فرآیند را معکوس کنند.

محققان همچنین هنگام بررسی سلولهای مغزی انسان و داده های بیان ژن جمع آوری شده از بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی (MDD) ، پاسخ مشابهی را مشاهده کردند ، که نشان می دهد یافته های آنها می تواند عواقب درمان افسردگی و همچنین اختلالات مبتنی بر ترس داشته باشد.

ویلر می گوید: “مطالعه ما تأکید می کند که چگونه روانپزشکی می تواند بیش از تغییر ادراکی انجام دهد.” آنها می توانند به کاهش التهاب و تنظیم مجدد تعامل مغز و سیستم های ایمنی کمک کنند. این می تواند تفکر ما در مورد درمان اختلالات التهابی و شرایطی مانند اضطراب و افسردگی را تغییر دهد.

محققان می گویند که کشف این پیوند بین توانایی سیستم ایمنی بدن در پاسخ به ترس و اختلال آن توسط روانگردان که قبلاً دیده نشده بود ، نیاز به تحقیقات بیشتر دارد. آنها اکنون قصد دارند بررسی کنند که استفاده طولانی مدت از روانگردان می تواند بر بیماران مبتلا به بیماری های التهابی تأثیر بگذارد. آنها این کار را با تجزیه و تحلیل نمونه های بافت بیماران در یک کارآزمایی بالینی انجام می دهند که در آن از روانگردان برای درمان بیماران مبتلا به افسردگی استفاده می شود.

ویلر نتیجه می گیرد: ما نمی گوییم که روانگردان برای بیماریهای التهابی یا هر بیماری دیگری درمان می شوند. اما ما شواهدی را می بینیم که روانگردان دارای مزایای ویژه بافتی هستند و یادگیری بیشتر در مورد آنها می تواند امکانات کاملاً جدیدی را برای توسعه درمان ها فراهم کند.