به گزارش مجله توژال؛ آتشفشان ها وحشتناک ترین ویرانگر طبیعت هستند. فوران آتشفشانی می تواند تمام مناظر را در شعله های سنگ مذاب، خاکستر و گازهای سمی نابود کند. این رویدادها تصاویری از ویرانی را به عنوان گستره ای بی جان از زمین سوخته و جریان های گدازه تداعی می کنند، اما در زیر این رویدادهای فاجعه بار، حقیقتی غیرمنتظره پنهان است و آن حقیقت این است که همه موجودات از خشم فوران های آتشفشانی جان سالم به در نمی برند.

برای برخی از حیوانات، شرایط منحصر به فرد ایجاد شده توسط آتشفشان ها نه تنها مانعی برای بقا است، بلکه ضروری است. این موجودات سازگار شده اند تا در گرما، خاکستر و مناظر غنی از مواد معدنی به جا مانده از آتشفشان ها رشد کنند.

از میکروارگانیسم‌های مقاوم در دریچه‌های غنی از گوگرد گرفته تا پرندگانی که در گرمای حرارتی دهانه‌های آتشفشانی لانه می‌کنند، این موجودات محیط‌های غیرقابل دسترس را به بهشت ​​فرصت تبدیل کرده‌اند. آتشفشان ها ممکن است باعث ویرانی شوند، اما مناظر را نیز جوان می کنند و زمین های بایر را به زمین های حاصلخیز تبدیل می کنند.

زنبور عسل هاوایی

خزندگان عسل هاوایی گروهی خیره کننده از پرندگان بومی جنگل های منطقه آتشفشانی هاوایی هستند. این پرندگان در چندین جزیره بزرگ از جمله جزیره بزرگ، مائوئی و کائوآی زندگی می کنند. این مناطق که در اثر فعالیت های آتشفشانی شکل گرفته بودند، زمانی پناهگاهی عاری از شکارچیان مهاجم و پشه هایی بودند که ناقل بیماری های پرندگان بودند.

هر یک از این پرندگان دارای منقار و رفتارهای تغذیه ای منحصر به فرد هستند که به آنها کمک می کند تا از ثروت آتشفشانی جزایر حداکثر استفاده را ببرند. برخی از گونه ها، مانند 'Hawaiian Nimble'، از منحنی منحصر به فرد نوک خود برای باز کردن جوانه ها، غلاف های بذر و گال استفاده می کنند. در حالی که گونه دیگری شهد و دانه ها را با منقاری شبیه به دارکوب می خورد.

امروزه پناهگاه آتشفشانی این پرندگان در خطر است. افزایش دما به دلیل تغییرات آب و هوایی باعث شده پشه های ناقل بیماری به این ارتفاعات حمله کنند و زنبورهای عسل هاوایی را در معرض خطر جدی قرار دهد. شکارچیان تهاجمی مانند گربه ها و موش ها نیز این مشکل را تشدید می کنند.

کرم لوله ای بزرگ

دنیایی را تصور کنید که با فشار شدید، دما و تاریکی دائمی تعریف شده است. اینها شرایط زندگی خوبی به نظر نمی رسند، اما برای کرم های لوله ای غول پیکر، خانه جایی است که گرما است.

این کرم لوله ای غول پیکر در سایه آتشفشان های اقیانوسی که به دریچه های گرمابی در امتداد اقیانوس متصل می شوند، رشد می کند. این دریچه ها توسط فعالیت های آتشفشانی تغذیه می شوند و مایعات فوق داغ و غنی از مواد معدنی را در اعماق سرد آزاد می کنند که به راحتی نیازهای تغذیه ای کرم های لوله ای بزرگ را برآورده می کند.

برخلاف بسیاری از موجودات، کرم لوله بزرگ سیستم گوارشی ندارد. در عوض، متکی به یک رابطه همزیستی غیرمعمول با باکتری‌های «کموتاکتیک» است که در اندامی خاص به نام تروفوزوم قرار دارد. این باکتری ها به متابولیت های معدنی مانند کربن، نیتروژن، اکسیژن و گوگرد نیاز دارند تا بتوانند در واکنش های متابولیکی خود زنده بمانند. کرم لوله بزرگ همچنین به ترکیبات آلی تولید شده توسط واکنش های متابولیکی باکتری ها برای تامین انرژی مورد نیاز خود نیاز دارد.

کرم لوله ای غول پیکر این رابطه همزیستی را با هموگلوبین منحصر به فردی ایجاد می کند که قادر به اتصال اکسیژن و سولفیدها است و به آن اجازه می دهد گازهای حیاتی را به شرکای باکتریایی خود برساند. علاوه بر این، ساختار لوله مانند کرم، ثبات را در آب های متلاطم فراهم می کند، به جریان های غنی از مواد مغذی گسترش می یابد و دسترسی آسان به تمام مواد مغذی معدنی مورد نیاز را فراهم می کند.

فلامینگوی کوچولو

«فلامینگوهای کوچولو» در حالی رشد می‌کنند که موجودات کوچک جرأت می‌کنند پا به آنجا بگذارند. محل رشد آن در دریاچه های منطقه آتشفشانی آفریقا مانند دریاچه معروف “ناترون” در تانزانیا است. این محیط‌های بسیار شور و قلیایی، حاوی آب سوزاننده است که می‌تواند پوست انسان را از بین ببرد، برای بیشتر موجودات کشنده است، اما این تالاب‌های غیر قابل مهمان‌نواز برای فلامینگوهای جوان حیاتی هستند.

سیانوباکتری ها که در فصل خشک دریاچه ها را قرمز و نارنجی می کنند، منبع غذایی غنی اما سمی هستند. فلامینگوها مقادیر زیادی از آن را مصرف می کنند. بدن آنها سموم را از سیانوباکترها فیلتر می کند و رنگدانه هایی را استخراج می کند که به پرهای آنها رنگ صورتی چشمگیر می دهد.

سازگاری های ویژه به فلامینگوی کوچک اجازه می دهد در این زیستگاه خشن رشد کند. پوست ضخیم و سخت روی پاها از فلامینگوهای جوان در برابر سوختگی محافظت می کند. در حالی که غدد منحصر به فرد سر آنها نمک ترشح می کند و آنها را قادر به نوشیدن آب نمک می کند.

فلامینگوهای جوان با لانه سازی در جزایر نمکی در زمانی که سطح آب مناسب است، از شکارچیان فرار می کنند و به بچه هایشان شروعی امن در زندگی می دهند. نزدیک به 75 درصد از فلامینگوهای کوچک جهان هر چهار سال یک بار برای تولید مثل به این دریاچه سرازیر می شوند و این کار برای بقای گونه آنها ضروری است.

آینده فلامینگوهای کوچک نامشخص است. استخراج خاکستر، آلودگی و تغییرات آب و هوایی اکوسیستم شکننده آن را تهدید می کند و این گونه باشکوه و انعطاف پذیر را در معرض خطر قرار می دهد. بقای فلامینگوی کوچک به این بستگی دارد که انسان بتواند از دریاچه های آتشفشانی منحصربفردی که محل زندگی این گونه است محافظت کند.