به گزارش مجله توژال، تاریخ به نقل از روزیاتو، مملو از چهره های مشهوری است که اعمال ظالمانه شان آثار بیماری ها و ناهنجاری های جسمی و روحی را نشان می دهد. برخی از مورخان معتقدند که این بیماری ها به نوعی جرقه خشم و رفتار نادرست آنها را برانگیخت. اگرچه بیماری نمی تواند بهانه ای برای جنایات و ظلم باشد، اما درک این جنبه های جسمی و روانی می تواند تاریکی شخصیت برخی از این افراد را روشن کند.

ولادیمیر لنین

ولادیمیر لنین، رهبر انقلاب روسیه، به سیفلیس مبتلا شد. به گفته مورخان، او پس از ملاقات با شخصی در پاریس به این بیماری مبتلا شد. در اواخر عمرش از مشکلات عصبی متعددی از جمله تشنج، توهم و بی خوابی رنج می برد. برخی معتقدند این بیماری در بی پروایی و رفتار ظالمانه او مؤثر بوده است.

ژوزف استالین

جوزف استالین، رهبر شوروی، در اواخر عمر دچار سکته‌های متعدد و حملات قلبی شد که به تدریج ترس و سوء ظن او را افزایش داد. پزشک او در یادداشت های خود اظهار داشت که استالین از تصلب شرایین رنج می برد. وضعیتی که باعث سفت شدن عروق مغز می شود و ممکن است توانایی آن را در تشخیص دوستان و دشمنان کاهش دهد.

ناپلئون بناپارت

ناپلئون بناپارت، امپراتور معروف فرانسه، پس از شکست در نبرد واترلو، به جزیره سنت هلن تبعید شد و در آنجا درگذشت. شایعاتی مبنی بر مسمومیت او با آرسنیک وجود داشت، اما تحقیقات اخیر نشان می دهد که او سرطان معده داشته است. بیماری که باعث ضعف شدید جسمانی و کاهش وزن او در سال های آخر عمر شد.

مائو تسه تونگ

بنیانگذار جمهوری خلق چین، مائو تسه تونگ، از مشکلات سلامتی و بهداشت شخصی ضعیف رنج می برد. او به ندرت دندان های خود را مسواک می زد یا حمام می کرد که منجر به آبسه و پوسیدگی دندان می شد. او همچنین از بیماری‌های مزمن تنفسی و قلبی رنج می‌برد و در سال 1974 تشخیص داده شد که مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) است که در نهایت قادر به صحبت کردن او نبود و منجر به مرگش شد.

هنری هشتم

هنری هشتم پادشاه انگلستان در جوانی مردی محبوب بود، اما در اواخر عمرش تبدیل به حاکمی چاق، مستبد و مستبد شده بود. برخی از مورخان می گویند که او پس از تصادف در جریان یک مسابقه اسب سواری دچار آسیب مغزی شد که منجر به تشدید عصبانیت و سادیسم او شد. او همچنین از زخم های دردناکی روی پای خود رنج می برد که با روش های دردناکی مانند جوش زدن درمان می شد.

آدولف هیتلر

در مورد وضعیت جسمانی آدولف هیتلر نیز نظریه های مختلفی وجود دارد. گفته می شود که در اوایل سال 1933 و همزمان با به قدرت رسیدن او به بیماری پارکینسون مبتلا شد که منجر به لرزش دست ها و تغییرات رفتاری او شد. اختلالات عصبی پارکینسون ممکن است در تصمیمات نظامی ضعیف او در طول جنگ جهانی دوم نقش داشته باشد.

ژولیوس سزار

ژولیوس سزار، رهبر امپراتوری روم، از نارسایی مغزی و کم خونی رنج می برد. در دوران سربازی چندین بار بیهوش شد. تحقیقات جدید نشان می دهد که این مشکلات ممکن است به دلیل سکته های متعدد باشد.

ریچارد سوم

ریچارد سوم، پادشاه انگلستان، از اسکولیوز رنج می برد. وضعیتی که باعث شد ستون فقرات او به هم نخورد. اگرچه او توانست ناتوانی خود را از چشم مردم پنهان کند، اما این بیماری محبوبیت او را بسیار کاهش داد و در نهایت به سقوط او منجر شد.

فرانسیسکو فرانکو

فرانسیسکو فرانکو، دیکتاتور اسپانیایی در آخرین سال های زندگی خود از بیماری پارکینسون و زخم معده رنج می برد. او با کاهش قدرت بدنی خود به تدریج از خشونت و شدت خود کاسته و اجازه داد تا اصلاحاتی در کشور اعمال شود.

فردیناند مارکوس

فردیناند مارکوس، دیکتاتور فیلیپین از بیماری لوپوس رنج می برد که در اوایل دهه 1980 نیاز به پیوند کلیه داشت. این بیماری شدید باعث شد همسرش به او کمک کند تا کشور را اداره کند. در نهایت، حکومت آنها سقوط کرد و مارکوس در تبعید مرد.

چیانگ کای شک

چیانگ کای شک، رهبر سابق جمهوری چین، در دوران پیری از بی اختیاری ادرار رنج می برد. برای جلوگیری از خجالت، او تا زمانی که دیگران جلسه را ترک کنند، روی صندلی می ماند. این مقام در میان اطرافیان او تا سال ها بعد که در کتابی فاش شد راز باقی ماند.

ایوان وحشتناک

ایوان چهارم، تزار روسیه معروف به ایوان مخوف، به ظلم و ستمگری معروف بود. شدت این حملات به حدی بود که او پسرش را که تنها وارث او بود، کشت. برخی از مورخان می گویند که آرتریت شدید و داروهایی که او مصرف می کرد، مانند آرسنیک و جیوه، ممکن است در خشم و وضعیت روحی او نقش داشته باشد.